پرنیا جون

روز دوم عید بود و خوشحال و با لبخندی زیبا راه رفتن خود را در حیاط بابابزرگش آغاز کرد و شادی می کرد از این که می تونه راه بره البته با کفش صدادار که خود کفش هم اونو به راه رفتن بیشتر وا می داشت چون می خواست صداش بیشتر حس کند و لذت ببره و شاید هم عیدی گرفته بود خوشحال بود !!!!!!!!!! ...

روز بدرقه دایی بچه ها بود که به فرودگاه رشت رفتیم  در سالن فرودگاه پرنیا تازه شروع به راه رفتن کرد که توجه همگی رو به خود جلب کرد چون اولاً کوچلو بود ثانیا کفشی پوشیده بود که صدادار بود من پشت سر پرنیا در حرکت ، مادرش و خواهرش روی صندلی نشسته تا برادرش با پدر و مادرش به فرودگاه برسند دیدم پرنیا دنبال یه بچه که یه کم ازش بزرگتر با سرعت دنبالش می کنه . آن هم با  مادرش میره این هم پشت سرشان داره میره که اونو بگیره بالاخره مادرش چند قدم جلوتر برای دیدن خانواده خود ایستاد و این بچه هم  به آرزوی خود رسید و دست بچه رو گرفت و او رو بغل کرد و  ...... خیلی لذت بردیم البته هم خانواده خودم هم خانواده آن پسربچه&nb...